آرتروز (استئوآرتروز، آرتروز دفورمانس) فرآیندی است که در آن انحطاط آهسته و تخریب غضروف در مفصل ایجاد می شود. انتهای مفصلی استخوان ها تغییر شکل داده و رشد می کنند و بافت های اطراف مفصلی ملتهب می شوند. تشخیص کلی «آرتروز» به معنای گروهی از بیماری‌هاست که علائم مشابهی دارند، اما در منشأ متفاوت هستند. مفصل - ناحیه آسیب دیده - از سطوح مفصلی پوشیده شده توسط بافت غضروفی، یک حفره با مایع سینوویال، یک غشای سینوویال و یک کپسول مفصلی تشکیل شده است. با بیماری پیشرفته، او تحرک را از دست می دهد و بیمار به دلیل فرآیندهای التهابی درد را تجربه می کند.
علل
آرتروز مفاصل به دلیل عدم تطابق بین میزان استرس و توانایی های بدن ایجاد می شود. کمبود مواد مغذی، اضافه وزن، کار بدنی سنگین و حتی ورزش می تواند باعث این امر شود.
عوامل موثر در ایجاد بیماری:
- ژنتیک، استعداد ارثی؛
- سن بالای 40 سال؛
- چاقی، اضافه وزن؛
- کار بی تحرک، سبک زندگی منفعل؛
- کار سخت، کاری که مستلزم فعالیت بدنی مداوم است.
- بیماری های التهابی؛
- آسیب شناسی های مادرزادی مفصل (دیسپلازی)؛
- جراحات، زخم ها؛
- عملکرد نادرست بدن (گردش خون ضعیف، عدم تعادل هورمون ها، ریز عناصر).
این بیماری می تواند اولیه یا ثانویه باشد. علل آرتروز اولیه هنوز به خوبی شناخته نشده است. پزشکان معتقدند که در حضور عوامل ژنتیکی (مستعد) و شرایط نامطلوب خارجی ایجاد می شود.
آرتروز ثانویه در پس زمینه بیماری های التهابی، دیسپلازی و در نتیجه صدمات، از جمله موارد حرفه ای رخ می دهد.
نمایندگان مشاغل و ورزشکاران شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند. نمایندگان هنر نیز در معرض خطر هستند: رقصندگان (به ویژه بالرین ها)، پیانیست ها. آرتروز مفاصل مچ دست و انگشتان اغلب افرادی را که کارشان شامل مهارت های حرکتی ظریف است، تحت تاثیر قرار می دهد: مکانیک، مکانیک، و پیانیست. آرتروز "حرفه ای" لودرها در زانوها، استخوان های ترقوه و آرنج موضعی است. رانندگان، نقاشان و معدنچیان از مفاصل آرنج و شانه رنج می برند. نقطه ضعف بالرین ها مچ پا است. همچنین ورزشکاران بسته به نوع فعالیت ورزشی، احتمال آسیب دیدگی مچ پا و سایر مفاصل بازوها و پاها نیز بیشتر است. به عنوان مثال، یک تنیس باز در معرض خطر بالای بیماری مفصل شانه و آرنج خواهد بود.
پاتوژنز
تغییرات ساختاری در غضروف به دلیل عدم تعادل بین تجزیه و ترمیم بافت رخ می دهد. کلاژن و پروتئوگلیکان ها به تدریج از بدن "شسته می شوند"، مواد مغذی جدید تامین نمی شوند. بافت غضروف خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد، نرم می شود و نمی تواند استرس را تحمل کند.
صرف نظر از محل و علت اصلی، بیماری به همین ترتیب ایجاد می شود. به تدریج، غضروف به طور کامل از بین می رود، استخوان ها در برابر یکدیگر "خراش" می شوند. بیمار دردی را تجربه می کند که شدت آن بسته به مرحله افزایش می یابد. تحرک مفصل به تدریج کاهش می یابد، بیمار در حرکات محدود می شود.
p>طبقه بندی
متخصصین ارتوپد از طبقه بندی فرموله شده توسط پروفسور در سال 1961 استفاده می کنند:
- مرحله I. استخوان متراکم تر می شود، فضای مفصل کمی باریک می شود. ناراحتی در حین فعالیت بدنی که پس از استراحت از بین می رود.
- مرحله دوم. فضای مفصل به طور محسوسی باریک می شود، لبه های استخوان رشد می کنند و بافت همبند متراکم تر می شود. درد ثابت می شود، عضلات هیپرتروفی می شوند، مفصل بسیار کمتر تحرک دارد، علائم خاصی در محل ظاهر می شود.
- مرحله III. فضای مفصل عملاً وجود ندارد، رشد استخوانی گسترده است و احتمال تخریب استخوان زیر غضروف وجود دارد. مفصل کاملاً تغییر شکل یافته و بی حرکت است. درد حاد یا مداوم بسته به نوع و محل بیماری ممکن است.
بسته به محل و شکل بیماری، علائم، سرعت پیشرفت و روش های درمان متفاوت است.
تشکیل می دهد
این بیماری با فرم مزمن مشخص می شود، اما می تواند به شکل حاد نیز رخ دهد.
هنگامی که بیماری به چندین مفاصل (مثلاً انگشتان دست) گسترش می یابد، به آن ژنرالیزه می گویند.
اشکال تشریحی:
- تغییر شکل (استئوآرتروز). منجر به رشد استخوان می شود؛
- غیر مهره ایدیسک ها و بافت بین مهره ای در ناحیه گردن را از بین می برد.
- پس از سانحهدر نتیجه تروما، آسیب ایجاد می شود.
- روماتوئیدبیماری خود ایمنی، التهاب بافت همبند. ممکن است نتیجه آرتریت قبلی باشد.
- پسوریاتیکدر پس زمینه آرتریت پسوریاتیک ایجاد می شود.
محلی سازی ها
استئوآرتریت بیماری است که مفاصل را در سراسر بدن تحت تاثیر قرار می دهد.
ستون فقرات. علل ممکن است بیماری های خودایمنی، بیماری های کمر، افزایش استرس، صدمات، کمبود عناصر ریز، عدم تعادل هورمونی باشد.
محلی سازی ها:
- دنبالچه
- ناحیه کمری؛
- ستون فقرات قفسه سینه؛
- ناحیه گردن رحم
پاهازانوها و مچ پاها بیشتر مستعد ابتلا به آرتروز هستند. دلایل آن صدمات، وزن اضافی، نادرست، بارهای بیش از حد است. انواع بومی سازی:
- گونارتروز - زانو؛
- کشکک فمورال - استخوان ران و کشکک؛
- مچ پا
- مفصل تالوناویکولار؛
- پا و انگشتان پا
دست ها. ضایعات دست و انگشتان شایع تر است و در بیشتر موارد با فعالیت های حرفه ای، آسیب ها، تغییرات مرتبط با سن و هورمونی همراه است. علاوه بر این، این بیماری در مفاصل شانه، مچ دست و آرنج موضعی است.
بالاتنه. موضعی شدن در تنه در مقایسه با آرتروز اندام ها کمتر است. ضایعات با فعالیت حرفه ای، سبک زندگی بی تحرک (رکود) همراه است.
انواع بومی سازی:
- استخوان ترقوههنگام حرکت، "کلیک" و درد احساس می شود. ورزشکاران درگیر وزنه برداری و پرسنل نظامی به دلیل صدمات احتمالی در معرض خطر هستند.
- مفاصل ران (کوکسارتروز). این بیماری به صورت درد در ناحیه کشاله ران ظاهر می شود.
Head>. گاهی اوقات مشکلات دندانی، اختلالات اتونومیک و حتی کاهش شنوایی در اثر آسیب به مفصل گیجگاهی فکی ایجاد می شود. تورم تقارن صورت را مختل می کند، می تواند گوش را تحت تاثیر قرار دهد و باعث سردرد شود.
علائم
علائم بیماری به محل آن بستگی دارد. تظاهرات رایج برای همه انواع عبارتند از:
- درد در ناحیه آسیب دیدهدر مراحل اولیه - در حین حرکت، کار، در مراحل بعدی - در حالت استراحت.
- التهاب، تورم. بافت های اطراف مفصل متورم می شوند، پوست قرمز می شود.
- "کلیک"، ترد کردن. هنگام حرکت، صداهای مشخصه شنیده می شود.
- مشکل در حرکتبا پیشرفت بیماری، تحرک ناحیه آسیب دیده مختل می شود.
- واکنش به سرمابسیاری از انواع آرتروز با تشدید در هوای بارانی و سرد مشخص می شوند.
تشدید بیماری با تضعیف کلی سلامت همراه است. به دلیل بیماری های ویروسی و افزایش استرس، شکل حاد به خود می گیرد و چندین برابر سریعتر رشد می کند. در طول تشدید، علائم، به ویژه درد، بارزتر می شوند. حرکت کردن، تا حد از دست دادن کامل تحرک و انجام کارهای معمول برای بیمار دشوار است.
عوارض احتمالی
خطر اصلی از دست دادن تحرک مفصل، تغییر شکل آن فراتر از امکان بهبود است. به دلیل جابجایی محور، وضعیت بدن مختل می شود و شکل تقارن را از دست می دهد. افزایش فشار احتمالی روی اندام های داخلی، جابجایی آنها، فشرده سازی. بیماری های همراه و نارسایی سیستم های بدن ظاهر می شود. به عنوان مثال، با آرتروز دنبالچه در زنان، عوارض زنان ممکن است، و آرتروز مفصل گیجگاهی فکی یا ستون فقرات گردنی باعث اختلال در سیستم اتونوم می شود: سرگیجه، اختلالات خواب. بیمار مبتلا به آرتروز ممکن است ناتوان شود.
تشخیص
برای تشخیص، یک معاینه جامع انجام می شود:
- گرفتن سرگذشت؛
- رادیوگرافی در چندین طرح.
- MRI و CT برای حذف تومورها و به دست آوردن یک تصویر سه بعدی.
- آزمایش خون و ادرار برای رد بیماری های همزمان و ارزیابی سلامت عمومی.
بسته به علت بیماری، بیمار به روماتولوژیست، تروماتولوژیست، جراح یا ارتوپد ارجاع داده می شود.
رفتار
مرحله اول بیماری بهترین درمان است. بیماران مبتلا به مرحله دوم می توانند انتظار تسکین طولانی مدت از تخریب استخوان را داشته باشند. مرحله III اغلب نیاز به مداخله جراحی دارد.
درمان محافظه کارانه (غیر جراحی):
- فیزیوتراپی، استفاده از ارتز، عصا، عصا برای کاهش بار. حذف عوامل همراه و تشدید کننده (به عنوان مثال کاهش وزن، استرس، تغییر فعالیت).
- مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدیمهارکننده های انتخابی COX-2 موثرترین هستند. کندروپروتکتورها و داروهای ضد افسردگی غیر معمول به عنوان عوامل کمکی تجویز می شوند.
- تزریق داخل مفصلی هورمون گلوکوکورتیکوئید برای کاهش درد و التهاب شدید.
روش های جراحی:
- آرتروسکوپی - معاینه داخلی مفصل و برداشتن قطعات غضروف.
- آرتروپلاستی - کاشت غضروف مصنوعی؛
- استئوتومی - برداشتن یا تشریح بافت استخوانی؛
- کندروپلاستی - ترمیم غضروف؛
- آرترودز - بیحرکتی مصنوعی مفصل (معمولاً مچ پا)؛
- اندو پروتز - برداشتن و جایگزینی مفاصل آسیب دیده با مفاصل مصنوعی.
درمان کاردینال به شما امکان می دهد بیماری را حتی در مراحل پایانی متوقف کنید. امکان بازیابی تحرک در موارد جداگانه (پس از جایگزینی آن با یک مصنوعی) وجود دارد. با این حال، این روش در مبارزه با درد موثر است. پس از جراحی، بهبودی با استفاده از روش های فیزیوتراپی و دارویی لازم است.
پیش آگهی و پیشگیری
پس از شروع درمان برای مرحله I و II آرتروز، یک بهبود پایدار رخ می دهد: درد و التهاب از بین می رود. در این صورت تسکین کامل بیماری یا حفظ طولانی مدت آن امکان پذیر است.
هنگام درمان آرتروز مرحله III، بهبود بلافاصله رخ نمی دهد. در برخی موارد، ناپدید شدن درد تنها پس از جراحی امکان پذیر است. اغلب مفصل بی حرکت می ماند یا تغییر شکل می دهد. بیماران مبتلا به اشکال شدید آرتروز مفاصل ران و زانو گروه ناتوانی I یا II را دریافت می کنند.
ثابت شده است که هیچ پیشگیری موثری در برابر آرتروز وجود ندارد. کنترل وزن، رژیم غذایی متعادل و مقدار متوسط ورزش به کاهش خطر ابتلا به این بیماری کمک می کند. معاینه در اولین نشانه های آرتروز (به ویژه پس از جراحات و بیماری های عفونی) و توجه دقیق به سلامت به شما امکان می دهد بیماری را در مراحل اولیه شناسایی کنید.